Kipwinkels

Ze zien er allemaal hetzelfde uit en zijn het toonbeeld van Engelse armoede. Voor anderhalf pond koop je er een walgelijk ongezond broodje gefrituurde plofkip plus vieze friet plus een bakje lauwe bonen, en de transvetten komen je door de kieren in de pui tegemoet gekankerd. Chickenshops zijn overal. Ik zal jullie in een later verhaaltje vertellen over de paradoxale eetcultuur hier, maar nu ben ik veel te enthousiast over iets anders, namelijk mijn Verzameling.

Een wijze Griek heeft eens gezegd; “wie iets verzamelt heeft geen reet te doen”, en daar ben ik het eigenlijk wel mee eens. Trotse verzamelaars die bij Man bijt Hond weer eens hun met kuntriejenwestern-parafernalia volgehangen woning laten zien, of zo’n dame die zes keer per zin “uit de hand gelopen hobby” zegt, bezittende zestigduizend stoffige pluche trollen... Ik word er een beetje moedeloos van. Volwassen mannen die trots vertellen dat ze in het Guinness Book of Records staan omdat ze “Nou, het zijn er nu om en nabij veertienduizendzevenhonderdzestien en deze komt uit Nepal” verschillende soorten koperen schoenlepels bij elkaar hebben gespaard, ik denk dan, god, tja, waarom? Hoe kom je aan zo’n saaie hobby en hoe loopt die vervolgens in vredesnaam uit de hand? Ik moet hier natuurlijk eerlijkheidshalve aan toevoegen dat mensen die geregeld Man bijt Hond kijken nog veel minder te doen hebben.

Aan de andere kant ken ik volgens mij niemand die nog nooit iets verzameld heeft. Het is natuurlijk meestal fijn om meerdere, verschillende exemplaren of afbeeldingen te hebben van iets dat je leuk vindt. Toen ik elf was spaarde ik bijvoorbeeld foto’s van Freddy Mercury, wel alleen met snor want anders vond ik hem niet leuk. En grappen over groente, daar kan ik er ook niet genoeg van hebben (Een Krop Slaap, Het Dopherwtje, Andrijvie...). Maar bij veel verzamelingen gaat het er helemaal niet om wat het onderwerp is, als je er maar Veel van hebt. Een postzegelverzameling is het standaardvoorbeeld van zo’n verzameling. Hoewel de gevorderde verzamelaar op een gegeven moment natuurlijk graag de zeldzame exemplaren wil hebben, gaat de interesse niet werkelijk uit naar postzegels als mooie losse hebbedingen; het gaat om de verzameling als geheel. Wat moet een verzamelaar met één postzegel? Wat moet bovengenoemde man met één schoenlepel? Helemaal niks dat normale mensen niet met postzegels of schoenlepels doen; op een brief plakken. Er een schoen mee uittrekken (dat laatste heb ik overigens nog nooit gedaan, vandaar waarschijnlijk de droevige staat van mijn schoenen). Maar honderd postzegels, of duizend, wel allemaal verschillend natuurlijk want honderd dezelfde is geen kunst aan, dat is een Verzameling, dat is een Accomplishment, een soort uitbouw van je eigen standvastigheid om van iets Totaal Nutteloos een hobby te maken, die je daarna lekker uit de hand kan laten lopen tot niet alleen je standvastigheid maar ook je huis een uitbouw nodig heeft.

Hieronder dus mijn uitbouw; Foto’s Van Kipwinkels. Deze verzameling is vooralsnog bescheiden en ik zal hem op deze pagina met jullie delen. Om terug te keren naar de wijze Griek, die overigens Dimitris Wannemiet heet; ik wijd mij inderdaad enkel aan deze verzameling als ik geen reet te doen heb; wachtend op een bus, of zittend in een bus. De bussen gaan vaak in Londen, ze zijn redelijk comfortabel en rijden op tijd, maar ze zijn ook tenenkrommend langzaam, waarschijnlijk omdat ze zo groot zijn en de straten zo druk. Tijd zat dus om foto’s te nemen van de duizenden deprimerende chickenshops die Londen rijk is. Ze zijn rood-wit-blauw. Ze lijken allemaal op de Kentucky Fried. En nogmaals, het zijn er zo ontzettend veel. Guinness book of records, Man bijt Hond, here I come.