Vindaloo!

“Plies doont impoort our dorwter!” zei mijn moeder tegen mijn lief, kort nadat ik mijn ouders had verteld van mijn plan om naar Londen te gaan. Jeremy luisterde natuurlijk niet naar haar en daarom woon ik sinds vrijdag voor het eerst in hetzelfde land als hij, wat hartstikke leuk is. En in Londen! Ik heb vaak gezegd dat ik niet naar hem toe zou zijn gegaan als hij niet daar, maar bijvoorbeeld in het stomme Ipswitch had gewoond, “dan was je maar naar Amsterdam gekomen, Engelsmannetje!” bralde ik dan tegen hem. Naast een stoere poging te laten zien dat ik me heus niet zomaar ergens heen zou laten schaken is het nog waar ook. “Fuk, jippie, LONDEN!” dacht ik dan ook toen ik uit de trein stapte, want Londen is namelijk groot en spannend en er is van alles te beleven, terwijl Ipswitch enkel bekend staat om Cradle of Filth, en om het feit dat er om de haverklap hoeren worden vermoord (ik vraag me nog altijd af of die twee zaken niet met elkaar in verband staan).

Nu, vijf dagen later, ben ik serieus aan het integreren. Ik heb zelfs al meegezongen met een heus Engels voetballied, ik vind dit zelf getuigen van een razendsnelle integratie, want ik hou natuurlijk helemaal niet van voetbal. Kijken doe ik het dan ook nog steeds niet hoor, tot afschuw van ongeveer iedereen die ik tegenkom. Gisteravond was Jeremy’s huisgenoot Darren, die zelf godbetert een Canadees is, enorm verbijsterd, boos, verdrietig en teleurgesteld dat ik niet naar de wedstrijd Engeland- Rusland aan het kijken was (in plaats daarvan was ik razend druk doende een plastic bekertje in zoveel mogelijk sliertjes te scheuren). Desalniettemin is mijn nieuwe meegezongen voetballievelingslied leuk en erg verslavend, ik krijg het met geen mogelijkheid uit mijn hoofd: Het heet VINDALOOOOOOH (dat lijkt, zie ik nu pas, een beetje op VANDALUUUUUH! Wat het dan weer een beetje naar hooliganisme doet neigen.) Hier kun je het vinden:
http://www.youtube.com/watch?v=0T1pXsJp_go

Ik houd enorm van Vindaloo. We gingen lunchen op Brick Lane, waar het Internationale Curry Festival plaatsvond. Het Internationale Curry Festival. Ik herhaal het voor de zekerheid nog een keer: Het Internationale Curry Festival. In elk geval, ik was woest gelukkig in de septemberzon met mijn lief en mijn knetterhete chicken vindaloo en raita om te blussen. “Hello, my Fellow Londoners!” giechelde ik manisch van achter mijn Indiase Tigerbier tegen iedereen die langsliep, en ik lokte daarmee veel meewarige blikken uit van de plaatselijke bevolking, die op Brick Lane overigens voornamelijk bestaat uit nors kijkende Sikh met baarden en tulbanden. Aan een stuk door ratelde ik over wat een heerlijke stad, en die mensen, en dat fantastische Engelse weer. “Zo leuk is Londen anders helemaal niet altijd hoor!” gaf lief te kennen, “Ik ben al drie keer in elkaar geslagen en twee keer beroofd, het is de duurste stad van Europa en het is er vies en veel te druk. Leven in Londen is vaak alsof je in een bad met je eigen zweet zit en aan een stuk door briefjes van tien Pond aan het verbranden bent.” Ik was even uit het veld geslagen door deze bizarre metafoor (nog steeds trouwens), maar mijn enthousiasme was niet te stoppen. “Loffulllyyy!” zuchtte ik nog maar eens met mijn aller-Engelste accent.